JAK POWINNA WYGLĄDAĆ LECHIA

Kolor kolorowi nierówny

Od pewnego czasu w środowisku sympatyków gdańskiej Lechii prowadzona jest zagorzała dyskusja na temat kolorystyki strojów, w jakich występuje i w jakich powinna występować drużyna z Traugutta 29. Argumentów - powołujących się na tradycję, gusta, europejskie trendy i wiele innych subiektywnych przekonań - pada bez liku.

BŁAŻEJ JENEK

Jak potwierdzają najstarsze zdjęcie archiwalne, podstawowym początkowo - z małymi odstępstwami od reguły - zestawem kolorystycznym w jakim występowali lechiści były zielone koszulki, białe spodenki i zielone getry. Było to z pewnością odzwierciedlenie barw historycznego godła w kształcie chorągiewki. Do dzisiaj zdarzają się jeszcze spory, czy aby na pewno Lechia ma barwy biało-zielone, a nie przypadkiem zielono-biało-zielone. Dalsze dywagacje rozwiewa jednak kronika klubowa, która już w 1946 roku wspomina o pierwszym wariancie, jako tym jedynym i oficjalnym.

Z czasem tendencja uległa zmianie. Lechia równie często grywała w koszulkach białych i zielonych, natomiast spodenki pozostawały w ciemniejszej z barw, na co z pewnością wpływ miały względy praktyczne. Coraz częściej na trykotach obok siebie występować zaczęły oba kolory. Jeden jako podstawowy, drugi natomiast jako drobne uzupełnienie w formie wypustek, rękawów czy kołnierzy. Zdarzyło się również biało-zielonym występować w okolicach roku 1960 w koszulkach w pionowe pasy, przy jednoczesnych poziomych pasach na getrach.

Z upływem czasu oraz większą dostępnością sprzętu sportowego na rynku, pierwsza drużyna dysponować zaczęła dwoma kompletami strojów, umożliwiającymi dowolne komponowanie trzech elementów składających się na ubiór meczowy, w ramach klubowej kolorystyki. Na wybór wariantu przed poszczególnymi spotkaniami wpływać zaczęły również piłkarskie regulaminy. Do niedawna, przez całe lata, funkcjonował przepis mówiący o potrzebie dostosowania się gospodarzy do kolorystyki strojów gości. Od niedawna zapis uległ diametralnej zmianie, i obecnie to goście muszą dostosować się do układu kolorów rywali, w przypadku przesłania przez organizatora meczu stosownego powiadomienia. Zatem przypadek gry przy Traugutta na biało-zielono przez konkurencyjnego Stoczniowca dzisiaj byłby niemożliwy.

Odrębną kwestią jest ustanowienie barw trzeciego kompletu, wymaganego od niedawna dla klubów rozgrywek szczebla centralnego. Praktyka podpowiada, aby był to kolor odmienny od podstawowego zestawienia. W przypadku meczu wyjazdowego i gry rywala w koszulkach w biało-zielone pasy, Lechia nie uzyskałaby prawa gry ani na biało, ani na zielono. Dlatego konieczny był wybór innej barwy. Z wiadomych względów pod uwagę nie mogły być brane choćby żółć czy niebieski, a z dawnych lat źle wspominane były trykoty pomarańczowe i czerwone. Opcje były więc ograniczone, a wybór padł na czerń, tym bardziej że jest to trzeci kolor, używany ze względów praktycznych i wizualnych, w przypadku sprzętu treningowego zespołu seniorów. Aby nie zrywać z tradycją, do czarnego ubioru zgłoszone zostały getry w biało-zielone pasy.

Trendy europejskie dowodzą, że znane i popularne kluby decydują się coraz częściej w dziedzinie sprzętu meczowego na duże odstępstwa od tradycyjnej kolorystyki, co jest pokłosiem nasycenia rynku replik w standardowych barwach oraz naciskami sponsorów, producentów strojów i stacji telewizyjnych. Również z tego względu trudno zdecydować się na oczekiwane w przypadku kibiców Lechii "pasiaki", mocno obniżające efekt marketingowy umieszczanych logotypów firm, które bezwzględnie muszą odzwierciedlać identyfikację poszczególnych sponsorów.

Zdań odnośnie oczekiwań, w jakim zestawieniu mają występować ulubieńcy gdańskiej publiczności jest tyle, ile osób zasiada na trybunach. Na to wszystko nakładają się jeszcze piłkarskie przesądy. Gdyby zapytać zawodników i trenerów, jaki jest ich wybór, zawsze odpowiedzą, że w następnym meczu chcieliby zagrać w sprzęcie... fartownym.