Henryk Serafin - (pseudonim „Placek”) - trener, grającej w ekstraklasie, Lechii w latach 1959 – 1960. Prowadzona przez niego drużyna, w pierwszym sezonie zajęła 6 miejsce. Kolejny sezon to niebezpieczne zbliżanie się do dolnych rejonów tabeli. Niespodziewanie, we wrześniu 1960 roku, Serafin podziękował za pracę w Lechii i przeniósł się za miedzę, do wchodzącej właśnie do II ligi Arki.
Stanisław Jarząbek – wychowanek biało – zielonych, członek zespołu Mistrzów Polski Juniorów 1957. Grał na pozycji lewego obrońcy. Debiutował w lipcu 1958 r. w meczu z sosnowieckim Zagłębiem. Po odbyciu służby wojskowej ponownie grał w Lechii - sezon1961. Wystąpił w 15 meczach. Do Arki odszedł w 1962 wraz z Arkadiuszem Bieńkowskim i Zygmuntem Gadeckim. Ponadto gdynian zasilił wówczas Piotr Nierychło, były trener Jarząbka z okresu gry w juniorach, a potem seniorach Lechii. Sam transfer wspomnianej trójki zawodników stał się przedmiotem sporu pomiędzy klubami, który zażegnały dopiero mediacje Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w Gdańsku.
Piotr Nierychło - (pseudonim „Piter”) - zdobywca historycznej pierwszej bramki dla Lechii w ekstraklasie. Później jako trener juniorów biało – zielonych zdobył wraz ze swoimi podopiecznymi tytuł Mistrza Polski (1957). We wrześniu 1960 roku został trenerem Lechii. Zrealizował wraz z zespołem cel jakim było utrzymanie w ekstraklasie. Kierował też przygotowaniami do nowego sezonu. Jednak tuż po rozpoczęciu rozgrywek, z uwagi na chorobę stawów, zrezygnował z funkcji trenera. Rok później przejął II –ligowy wówczas zespół z Gdyni.
Stanisław Burzyński – (pseudonim „Burza”) – wychowanek Lechii, bramkarz. Debiutował w kwietniu 1967, jeszcze w drugiej lidze (12 spotkań). Bronił bramki Lechii w dwóch kolejnych, trzecioligowych, sezonach. Rozczarowany brakiem awansu przeszedł do rywala zza miedzy, który właśnie awansował na zaplecze ekstraklasy. Na Traugutta powrócił jesienią 1983 roku, ponownie w roli bramkarza... Arki. Lechia wygrała ten mecz 3:0, po hat-tricku Jerzego Kruszczyńskiego.
Jerzy Słaboszowski – trener III –ligowej Lechii w sezonie 1970/71, kiedy to lechiści w ostatniej chwili przegrali walkę o awans na zaplecze ekstraklasy z poznańskim Lechem. Latem 1971 został trenerem gdyńskiego klubu.
Bogusław Kaczmarek - (pseudonim „Bobo”) – pomocnik biało – zielonych (jesień 1975 – wiosna 1977). Filigranowy zawodnik był jedną z czołowych postaci zespołu, który dwukrotnie nieznacznie przegrał walkę o awans do ekstraklasy. Zniechęcony niepowodzeniami wybrał możliwość gry w ekstraklasowej wówczas Arce. Przy okazji transferu konieczne były mediacje WKKFiT W Gdańsku.
Tomasz Korynt – wychowanek biało – zielonych, syn Romana Korynta. W pierwszej jedenastce gdańskiego zespołu zadebiutował w czerwcu 1972 strzelając Gwardii Koszalin (III liga) 2 gole. Od października 1973 r. podstawowy zawodnik czołowej jedenastki zaplecza ekstraklasy. Strzelił wiele istotnych dla wyniku bramek. Nie będzie nadużyciem stwierdzenie, iż jego transfer do Arki (lato1977) odbił się największym echem spośród wszystkich transakcji na linii Traugutta – Ejsmonda. Po tym wydarzeniu Tomasz Korynt, pojawiając się w publicznym miejscu w Sopocie bądź w Gdańsku, mógł „liczyć” na różnego rodzaju „uszczypliwości” ze strony fanów Lechii. O tym transferze przypominał też, niemal przez ćwierć wieku, napis „Korynt zdrajca”, który widniał na betonowym ogrodzeniu, nieopodal torów kolejki SKM pomiędzy stacjami Gdańsk Wrzeszcz – Gdańsk –Zaspa.
Andrzej Głownia – (pseudonim „Lufka”) – wychowanek Lechii, kolejny gracz drużyny z lat 70 –tych XX wieku, który zniechęcony kolejnymi przegranymi bataliami o awans do ekstraklasy przeniósł się do Gdyni. Jego transfer, latem 1980, nie przyniósł mu szczęścia, gdyż w Gdyni szybko zrezygnowano z jego usług.
Waldemar Majcher –wychowanek Lechii. Szybki skrzydłowy, który znajdował się w kadrze pierwszego zespołu w latach 1977 - 1981. Przed sezonem 1981/82 odszedł do Arki.
Marek Ziółkowski – (pseudonim „Ziółek) – pomocnik, wychowanek Lechii, reprezentant jednego z najlepszych roczników w historii klubu – 1972. W drużynie seniorów Lechii od wiosny 1989 końca 1991 roku. W czasie gry w biało – zielonych barwach jeden z bardziej lubianych przez kibiców zawodników. Jesienią 1991 roku stracił miejsce w składzie gdańskiego zespołu i przeszedł do Arki. Z tego już okresu gdańscy fani zapamiętali idiotyczny „numer Ziółka”, gdy na jego wezwanie kilkudziesięciu arkowców spacyfikowało studencki lokal „Wysepka” w Gdańsku, gdyż obsługa źle, zdaniem gracza, go tam potraktowała.
Dariusz Gładyś – dzisiejszy trener bramkarzy Lechii bronił, z małą przerwą, bramki klubu z Traugutta od jesieni 1992 do końca 1996 roku. Po nieporozumieniach z władzami Lechii wykupił swoją kartę zawodniczą i przeszedł do Gdyni. Rozegrał tam tylko 3 ligowe mecze. Zwolniony po pechowo przegranym meczu na szczycie III ligi z Polonią Gdańsk.
Marek Piątek – wychowanek Pogoni Lębork, ściągnięty do Gdańska jeszcze jako junior. W dorosłej, ligowej Lechii, grał od jesieni 1996 do wiosny 1998 r. Wobec tragicznej sytuacji organizacyjnej klubu i braku perspektyw na grę związanego z fuzją z Polonią Gdańsk wybrał ofertę Arki.
Karol Piątek – (pseudonim „Carlos”) – wychowanek Błyskawicy Luzino, ściągnięty do Gdańska jeszcze jako junior. Zadebiutował w dorosłej Lechii w kwietniu 2000 roku. Niewiele ponad rok później, Mistrz Europy U -21 (2001 rok) wobec rozpadu Lechii – Polonii, odszedł do Arki, gdzie mógł kontynuować karierę na szczeblu centralnym. Od początku 2006 roku ponownie w barwach Lechii!
Krzysztof Rusinek – (pseudonim „Rusin”) – wychowanek Lechii, brązowy medalista Mistrzostw Polski U -19 (2000). W ligowej Lechii grał od sierpnia 2000 r. do końca rundy jesiennej 2001. Wobec kabaretu jakim była III - ligowa Lechia – Polonia, przeszedł do gdyńskiej Arki. Po tej, niejako wymuszonej przez życie przerwie, wrócił do Lechii latem 2004 roku.
Kamil Biecke – bramkarz, występował w gdańskiej bramce w rundzie jesiennej 2004 r. (III liga), zbierając zresztą bardzo pochlebne recenzje. Wiosną nie zagrał ani razu (kontuzja). Po zakończonym awansem sezonie odszedł do Arki, której jak zawsze otwarcie deklarował, jest kibicem.
Marek Latos – masażysta gdańskiej Lechii przez całą niemal dekadę lat 90-tych ubiegłego stulecia. Co ciekawe, jego rola w gdańskim klubie nie sprowadziła się jedynie do tej funkcji! Wiosną 2002 roku wystąpił w trzech III - ligowych meczach dogorywającej Lechii – Polonii. Ponieważ V - ligowej Lechii nie było stać wówczas na zatrudnienie masażysty, skorzystał z oferty z Gdyni, gdzie nadal jest członkiem sztabu medycznego drużyny seniorów.
Ciekawostką dotyczącą transferów z Lechii do Arki jest także transfer, którego… nie było! Sprawa dotyczy trenera Tadeusza Forysia, szkoleniowca Lechii w latach 1954 – 1957. Jedno ze źródeł historycznych gdyńskiej Arki (Maciej Witczak: „Żółto Niebiescy”, str. 455 - tabela) podaje, iż to właśnie Tadeusz Foryś prowadził piłkarzy tego klubu w… 1956 roku, a więc w czasie, gdy ten trener sięgał z lechistami po brązowe medale Mistrzostw Polski. Mocno w to wątpię, ale historia naszych sąsiadów kryje w sobie z pewnością więcej takich sensacyjek…
Mirosław Tłokiński – po dwóch sezonach gry w Arce, latem 1975 zasilił zespół biało – zielonych. W Lechii grał tylko jeden sezon. Uczestniczył w niemal wszystkich meczach i zdobył 4 bramki. Po przegranej walce o awans odszedł do łódzkiego Widzewa, gdzie w pełni rozwinął swoja karierę.
Janusz Pekowski – trener, którego zwolniono z Arki wiosną 1978 roku. Szybko znalazł pracę przy Traugutta. Prowadził biało – zielonych w sezonie 1978/79. Pod jego wodzą drużyna zajęła 3 miejsce ustępując zaledwie o punkt bydgoskiemu Zawiszy i Bałtykowi Gdynia. Umowy z Pekowskim jednak nie przedłużono, a jego następcą został Wojciech Przybylski.
Stefan Kliński – przyszedł do Lechii latem 1978 roku wraz z trenerem Pekowskim. Grał na pozycji stopera. Po sezonie, podobnie jak trenerowi, nie zaproponowano mu dalszej współpracy.
Andrzej Głąbiński – bramkarz, który nie mieścił się w kadrze gdyńskiego zespołu. Zadebiutował w Lechii w kwietniu 1980 roku. O miejsce w bramce rywalizował z Ferdynandem Wierzbą, broniąc mniej więcej w równej liczbie spotkań. Grał w Lechii aż do spadku z II ligi w 1982 roku.
Tadeusz Krystyniak – skuteczny egzekutor rzutu karnego dla Arki w finale Pucharu Polski (1979) zawitał rok później do Lechii. Już w debiucie, także z jedenastki, pokonał bramkarza Stilonu Gorzów. Także później wykonywał rzuty karne. Grał w barwach zespołu z ulicy Traugutta przez 1,5 roku, po czym na przełomie roku 1981 i 1982 zakończył piłkarską karierę.
Janusz Możejko – obrońca Arki był przymierzany do gry w Lechii latem 1983 roku.Jednak gdyński klub nie chciał pozbywać się swego najlepszego defensora. Co się odwlecze, to nie uciecze. Rok później, gdy Arka spadła z II ligi, także on dołączył do Lechii, wówczas beniaminka ekstraklasy. Od tego momentu zagrał we wszystkich meczach pierwszoligowej Lechii, jakie rozegrano przez półtora sezonu (48 spotkań) i zdobył 3 bramki. W styczniu 1986 odszedł do Bałtyku Gdynia.
Tomasz Unton - latem 1987 roku, z trzecioligowej Arki do grającej w ekstraklasie Lechii, przeszedł jeden z najlepszych w historii gdyńskiego klubu juniorów. Zawodnik ten przez kolejne 9 lat, z niespełna roczną przerwą na występy w Legii Warszawa (wiosna 1995) stanowił o sile drugiej linii biało –zielonych. Można stwierdzić, że to od niego kolejni trenerzy Lechii rozpoczynali ustalanie meczowej „jedenastki”.
Maciej Kalkowski – (pseudonim „Kalka”) – pomocnik, wychowanek Lechii, w której występował w latach 1993 – 1996 oraz wiosną 2004. Od wiosny 2005 roku ponownie gracz biało – zielonych (kapitan drużyny od 2005 do 2007 r.). Zaliczył także dwa epizody w Arce, skąd wrócił do Lechii na początku roku 2004. Istotnie przyczynił się wówczas do awansu biało – zielonych do III ligi.
Arkadiusz Bieńkowski – bohater dwóch transferów pomiędzy najpopularniejszymi klubami Wybrzeża. Najpierw przeszedł z Arki do grającej w ekstraklasie Lechii. Debiutował we wrześniu 1957 roku, w wyjazdowym meczu z Lechem Poznań. Reprezentował barwy Lechii w latach 1957 – 1958 oraz w sezonie 1961. . Do Arki odszedł w 1962 wraz z Arkadiuszem Bieńkowskim i Zygmuntem Gadeckim, a także trenerem Nierychło.
Zygmunt Gadecki - (pseudonim "Gacek") - błyskotliwy skrzydłowy, zawodnik I ligowej Lechii w latach 1957 - 58 i 1961. Przerwa wynikała z konieczności odbycia służby wojskowej, kiedy to reprezentował Legię. Do Lechii przyszedł z Arki wraz z Arkadiuszem Bieńkowskim. W pierwszych dwóch sezonach zagrał we wszystkich meczach ligowych biało – zielonych i zdobył 9 bramek. Po powrocie ze stolicy opuścił zaledwie dwa mecze, w sezonie strzelił 2 gole. Odszedł z Lechii do Gdyni w konsekwencji konfliktu z częścią drużyny.
Zbigniew Żemojtel - ( pseudonim "Żyleta") - piłkarz, który grał w I-, II- i III-ligowej Lechii. Jego boiskowa rola to obrońca. Zaczynał w Lechii na początku lat 60., u boku Romana Korynta. W 1969 roku na trzy lata opuścił Lechię. Rozczarowany brakiem awansu przeszedł do rywala zza miedzy, który właśnie awansował na zaplecze ekstraklasy. Latem 1972 roku chciał powrócić do swojego macierzystego klubu. Na jego podanie o zwolnienie Arka odpowiedziała .... skreśleniem z listy zawodników , co oznaczało brak możliwości gry przez cały sezon. Ostatecznie Zbigniew Żemojtel zagrał w Lechii od III kolejki. Został zatwierdzony do gry tuz po drugim spotkaniu sezonu…Arka – Lechia. Ot, taka drobna „złośliwość”!
Ciąg dalszy tego specyficznego zestawienia z pewnością dopisze życie…