Tygodnik lechia.gda.pl nr 87 (50/2006)

Solidnie, pewnie, ale bez fajerwerków. Tak można ocenić postawę bramkarzy Lechii podczas rundy jesiennej. Zabrakło efektownych parad, zapamiętanych na dłużej wyciągniętych trudnych piłek czy też obronionego choćby jednego rzutu karnego. Nie było także długiej serii bez straconych bramek. Pocieszające jest natomiast, że obyło się bez głupio wpuszczonych goli w ostatnich minutach.

Podczas piłkarskiej wiosny 2006 Lechia straciła 17 goli. Jesienią biało-zieloni 18-krotnie pozwalali rywalom cieszyć się ze zdobyczy bramkowej. Trener Borkowski zapowiadał przed sezonem, że jego zespół będzie grać bardziej widowiskowo. Słowa dotrzymał, ale odbyło się to kosztem skutecznej gry w tyłach.

Za dużą metamorfozę można uznać postęp linii pomocy gdańskiej Lechii, jaki dokonał się przez ostatnie pół roku. Formacja stała się wreszcie groźną i skuteczną bronią biało-zielonych, docenianą nawet przez najważniejszych rywali. To w jej szeregach występował najczęściej Piotr Wiśniewski, czyli Piłkarz Jesieni 2006.

Runda jesienna była dla Lechii udana, w czym duży udział miała ofensywa. W zeszłym sezonie napastnicy na ogół rozczarowywali i przede wszystkim strzelali mało bramek. Tym razem spisali się znacznie lepiej. Zwłaszcza Piotr Wiśniewski, którego przypisaliśmy do pomocników, jak i Piotr Cetnarowicz, którego wybraliśmy Odkryciem Rundy.

O ile większość kibiców było przekonanych, że Marcina Kaczmarka należy odstawić od drużyny, o tyle wybór Tomasza Borkowskiego wywołał już kontrowersje. Okazało się jednak, że pod jego wodzą Lechia potrafiła sobie całkiem nieźle radzić. Obraz ten nie jest jednak idealny.